Dit interview staat in het BOB-Bulletin, het blad van de Beroepsorganisatie voor Biografiewerk – oktober 2021.
Deze maand in het estafette-interview praat Mariëlle Kirkels met collega Robertine Romeny (67). Zij woont met haar partner Riemke in het kleine dorpje Mensingeweer in Noord-Groningen. Robertine heeft een gesprekspraktijk, maar geeft vooral cursussen autobiografisch schrijven. Ze vertelt daar zo enthousiast over dat Mariëlle direct zin krijgt om een schrijfcursus bij haar te gaan doen.
Wat brengt jou de meeste vreugde in het geven van schrijfcursussen?
“De verhalen van de mensen, maar vooral wat het in beweging zet, want dat is werkelijk immens groot en heel bijzonder. Ik gaf een keer een schrijfronde over een van de uitdagingen van het ouder worden, het afhechten van rafelrandjes, het ‘wat ik nog wilde zeggen…’. Een cursiste had geschreven over een zus die ze nooit meer zag en hoe akelig ze dat vond. Ze eindigde met de vraag of ze weer eens samen eropuit zouden gaan. De dag erna schreef ze me een mail. Haar zus had gebeld, ze was in de buurt en vroeg of ze langs mocht komen. Ze hadden een heel fijne middag samen. Dát is nou het ‘naar je toe schrijven’. Je opent gewoon die poort, door het schrijven. Dat is magisch. In slechts een uur tijd kunnen er heel grote dingen gebeuren.”
Werk je samen met iemand of doe je dit alleen?
“In principe doe ik het alleen, maar mijn partner Riemke doet in de dagcursussen de catering. Daarnaast is zij een onmisbare sparring partner. Zo hebben we de Levensgedichtwandeling bedacht, een evenement voor familiebijeenkomsten of bedrijfsuitjes. Dan zetten we een traject uit met op bomen bordjes met de levensfasen 0-7, 7-14 jaar enzovoort. Mensen wandelen daar in tweetallen langs en bij elke levenspost vertellen ze elkaar een herinnering. De luisteraar luistert alleen maar en geeft daarna een titel aan die herinnering. De titel schrijven ze telkens op en aan het eind van de wandeling heb je dan je levensgedicht. Dat is ook zó schitterend.”
Robertine lacht: “Ze moesten op tijd terug zijn voor de borrel, maar er waren mensen bij die een uur na de start nog bij 0 tot 7 met elkaar stonden te praten. Je hebt dan een werkelijke ontmoeting met iemand.” Ook test ik samen met Riemke alle schrijfrondes. Als ik iets heb uitgedacht, bijvoorbeeld een nieuw perspectief om vanuit te schrijven, gaan we eerst kijken of het werkt. Zij is een heel goeie kritische cursist. Zo leren we ook dingen over elkaars leven, op een hele andere manier.”
Heb je wel eens overwogen om je eigen opleiding tot schrijfcoach in elkaar te draaien?
“Niet direct. Wat ik nu doe past bij mijn levensfase en maakt me gelukkig.”
Tekst: Mariëlle Kirkels